Niet alleen Baudet kreeg een spiegel voorgehouden: in Nederland kun je beter gezellig doen dan principes hebben
Sander Schimmelpenninck

Buiten een kleine kring van journalisten en politieke junkies is er voor de gemiddelde burger weinig plezier te beleven aan de huidige campagne. Mark Rutte ligt een straatlengte voor en zijn kansrijkste uitdagers weten te weinig spektakel te brengen. Het voorspelbare getier van Wilders voelt bovendien ouderwets aan, alsof de tijd in zijn safe house stil is blijven staan. Het helpt ook niet dat vrijwel alle lijsttrekkers, die van extreemrechts uitgezonderd, eigenlijk buitengewoon aimabele mensen zijn, die het overduidelijk goed voor hebben met het land.

Rutte heeft er met zijn talent voor accommodatie voor gezorgd dat de drempel hoog ligt om hem frontaal aan te vallen. De man is zo’n vrolijk kwispelende labrador, dat het collega’s als Kaag en Hoekstra zichtbaar moeite kost om hem niet te aaien. Ook inhoudelijk is er geen vat te krijgen op de VVD. Hoewel die partij vrijwel als enige een verkiezingsprogramma heeft waar de ongelijkheid verder groeit, weet Rutte overtuigend de indruk te wekken genezen te zijn van zijn neoliberalisme, door zelfkritisch te biechten over de mislukking van het afschaffen van de dividend­belasting.